Staraniowy.pl

Nie każdą chorobę czy dolegliwość poznamy na pierwszy rzut oka. Niektórych z nich możemy nie podejrzewać nawet jeśli dotyczy bliskiej nam osoby. Taką specyfikę mają między innymi choroby dotykające naszej psychiki oraz… niepłodność. Nie widać jej na zewnątrz, a od środka może wręcz „zjadać”…

Choroba ciała i psychiki

Kiedy myślimy o niepłodności, ale nigdy nie mieliśmy z nią do czynienia, może się nam wydawać, że to choroba czysto fizyczna. To niemożność zajścia w ciążę, której powody mogą być różne – od zaburzeń owulacji po niedrożność jajników, endometriozę i inne bardzo „namacalne” przyczyny.

Prawda jest jednak nieco inna – po pierwsze, czynniki psychiczne również mają wpływ na płodność i to większy niż można przypuszczać. Obecnie coraz więcej mówi się o tym, jak na parę starającą się o dziecko oddziałuje nie tylko stres , ale m.in. różne zaburzenia psychiczne. Po drugie zaś – niepłodność to choroba dotykająca nie tylko ciało, ale i psychikę…

Niepłodność a psychika

Ktoś, kto nie zmagał się z tym problemem, nie jest w stanie zrozumieć jak niepłodność wpływa na całe życie. Stanowi ogromne obciążenie psychiczne, a stres pozostaje na niesamowicie wysokim poziomie niemal przez cały czas starań i leczenia. Nikomu nie trzeba wyjaśniać, jak niszczące i męczące jest życie w permanentnym stresie…

Dochodzą do tego także inne negatywne emocje – złość, poczucie winy, rezygnacja, smutek… Wiele osób niepłodnych miewa wręcz stany depresyjne, zauważa u siebie wręcz objawy depresji i wymaga leczenia pod tym kątem.

Leczenie dwutorowe

Ponieważ niepłodność wpływa na te dwie sfery – fizyczną i psychiczną, coraz częściej stosuje się dwutorowe leczenie. Co to oznacza?

Skupianie się nie tylko na „fizycznych” przyczynach, ale także na psychice i trudnościach psychicznych, z jakimi mierzą się osoby niepłodne. Oczywiście osoba niepłodna musi tego chcieć, a niestety wśród wielu osób wciąż pokutuje przekonanie, że pomoc psychologiczna jest wyłącznie dla ludzi „słabych”, albo też – że to wstyd.

To, czego nie widać…

Negatywne emocje związane z niepłodnością nie zawsze są „na wierzchu”. Na zewnątrz wszystko może wydawać się w idealnym porządku. W większości przypadków osoby niepłodne nie pokazują światu tego
z czym się mierzą, nie widać ich bólu, ich smutku. Nie chcą dzielić się tak intymną sferą swojego życia. I nie muszą! Nie muszą informować o swoich problemach wszystkich dookoła, nierzadko są więc zmuszeni zrobić dobrą minę do złej gry i udawać, że wszystko jest w porządku…

Nigdy nie wiesz z czym mierzy się osoba obok

Nie każdy ma potrzebę dzielenia się z otoczeniem informacjami dotyczącymi tak intymnej i osobistej sfery życia jak rodzicielstwo, starania o dziecko. Informacje o problemach z poczęciem zostawiamy zwykle dla absolutnie najbliższej rodziny, a bywa też, że pary leczące niepłodność nie wtajemniczają w to nikogo. Zawsze jest to wyłącznie ich decyzja, do której mają prawo niezależnie od tego, komu zdecydują się wyjawić prawdę, a komu nie.

Niestety, nie każdy umie uszanować prywatność drugiej osoby i zachować się taktownie. Ile razy zdarza się, że osoba „życzliwa” – nawet koleżanka, kuzynka, ciocia nie mające złych intencji – zada pozornie (we własnym mniemaniu) nieszkodliwe pytanie „A kiedy dzieci?”, wyrazi ubolewanie, że czas mija, a maluszka nie ma albo poradzi, żeby zacząć starania.

U innej osoby coś takiego może wywołać uśmiech, irytację, wzruszenie ramion… Ale kiedy to samo zdanie usłyszy osoba niepłodna, skutki dla niej mogą być nieporównywalnie gorsze. I najpewniej nie pokaże tego na zewnątrz, tylko uprzejmie się uśmiechnie. A w środku… Cóż, można sobie tylko wyobrazić ból, który sprawia się całkiem nieświadomie. Bo może właśnie niedawno tej parze nie powiodła się kolejna próba poczęcia, może nie udało się drugie in vitro , może miało miejsce kolejne już poronienie…

Jak się zachować?

Nigdy nie wiadomo z czym mierzy się osoba obok. Jeśli nie ma dzieci i nie wiemy dlaczego, bo nigdy nie dzieliła się przemyśleniami na ten temat, najlepiej założyć, że zwyczajnie nie dotykamy tej sfery. Ani w żartach, ani wypytując poważnie w dobrych zamiarach. Szanujemy decyzje i prywatność drugiego człowieka tak, jak chcielibyśmy, by szanowano naszą własną.