Staraniowy.pl

Poronieniem nazywamy zakończenie ciąży przed czasem, efektem czego jest obumarcie płodu. Czasami jednak ryzyko poronienia znane jest na tyle wcześnie, że istnieją sposoby, by mu zapobiec. Taką sytuację nazywamy poronieniem zagrażającym. Co można zrobić, by uniknąć najgorszego scenariusza?

Poronienie niejedno ma imię, a to zagrażające to prawdopodobnie jego najlepsza postać – o ile w ogóle można tak powiedzieć. Chodzi o to, że w opisywanej sytuacji istnieje jeszcze szansa na szczęśliwy finał i uratowanie życia dziecka. Czym się objawia?

• nieznacznym krwawieniem w pierwszej połowie ciąży (choć jego nasilenie może być różne – od niewielkiego plamienia aż do obfitego krwawienia),
• pobolewaniem podbrzusza – zazwyczaj okresowym, raczej nie ciągłym.

Szczególnym powodem do zmartwień jest:

• nie ustępowanie krwawienia przez około 3 tygodnie,
• pojawienie się skurczy.

Jak sprawdzić, czy to poronienie zagrażające?

Powyższe objawy zawsze powinny skłonić przyszłą mamę do niezwłocznej wizyty u ginekologa, a jeśli to niemożliwe – w przychodni szpitalnej. By sprawdzić, co dokładnie jest przyczyną krwawienia i boleści przeprowadza się badanie USG, które pozwala ocenić stan i rozwój płodu – czasami obraz ultrasonograficzny jest prawidłowy, czasami zaś wokół pęcherzyka ciążowego można zauważyć  pęcherzykowatą strukturę (krwiak podkosmówkowy, będący źródłem krwawienia). Zlecane są też badania hormonalne, które pokazują, czy poziom koniecznych dla utrzymania ciąży hormonów jest odpowiedni. Ustalenie czynności serca dziecka podczas badania USG wiąże się z dużą szansą na kontynuację ciąży.

Niestety, nie istnieje jednoznaczne wytłumaczenie, dlaczego dochodzi do wystąpienia krwawienia na wczesnym etapie ciąży. Na szczęście w znacznej większości przypadków krwawienie to ciąży nie kończy, ale jest mocnym sygnałem, by przyjrzeć się jej bliżej i podejść do niej z większą ostrożnością.

Co można zrobić?

Diagnoza: poronienie zagrażające oznacza, że przyszła mama musi zadbać o siebie i dziecko podwójnie. Często wskazane jest pozostanie w szpitalu – czasami aż do zakończenia ciąży. Nie zawsze jednak jest to konieczne – jeśli kobieta czuje się dobrze i nie ma wskazań do leżącego trybu życia, zaleca się jedynie oszczędzanie się i z reguły rezygnację z pracy zawodowej. Ciężarna musi sobie uświadomić, że od tej pory jej ciąża jest zagrożona i nie może sobie pozwolić na żadne zaniedbania czy przeciążenie. Czasami też trzeba włączyć leczenie hormonalne.

Przyszła mama musi obserwować, a w razie czego natychmiastowo zgłaszać lekarzowi wypływ jasnej, tzw. żywej krwi, ponieważ zawsze świadczy ona o nowym krwawieniu (ta brązowa jest pozostałością wcześniej przebytego krwawienia). Najważniejsze jednak, by przyszłej mamie zapewnić spokój – szczególnie ten psychiczny. Ciągłe myślenie o tym, co może nastąpić w niczym nie pomoże, a może wręcz zaszkodzić – stres to wyjątkowy nieprzyjaciel każdej ciąży, a tej zagrożonej szczególnie.