Staraniowy.pl

Rządowy program „Leczenie Niepłodności Metodą Zapłodnienia Pozaustrojowego” rozpoczął się 1 lipca 2013 roku i potrwa do 30 czerwca 2016 roku. Przez trzy lata skorzysta z niego około 15 tysięcy par bezskutecznie starających się o dziecko. To pierwsze tego typu działania w naszym kraju i duży krok do przodu, jeśli chodzi o leczenie niepłodności – w Polsce nigdy do tej pory zabiegi in vitro nie były finansowane ze środków publicznych.

Założenia programu

Program zakłada, że jedna para ma prawo skorzystać z trzech bezpłatnych prób procedury in vitro. Istotnym założeniem jest także wymóg ograniczenia ilości tworzonych zarodków do najwyżej sześciu, przy czym podczas jednego cyklu zaleca się przenoszenie jednego zarodka do macicy (ewentualnie, gdy jest to wymagane, dwóch).

Wytyczone cele

Jakie cele stawiają programowi jego twórcy?

• Zapewnienie równego dostępu do zabiegów in vitro – wiele par borykających się z niepłodnością nie mogło sobie pozwolić na procedury zapłodnienia pozaustrojowego ze względu na ich duże koszta.
• Zapewnienie osobom chcącym powiększyć rodzinę wysokiego standardu leczenia.
• Pozytywny wpływ na demografię (większa liczba urodzeń).
• Zmniejszenie liczby par nie będących w stanie mieć dziecka.

Refundacja leków

Bardzo ważnym zagadnieniem dotyczącym kwestii finansowych w procedurze in vitro są leki niezbędne do stymulacji hormonalnej, których przyjęcie poprzedza procedurę zapłodnienia pozaustrojowego. Od 1 lipca 2014 roku, zgodnie z listą ogłoszoną przez Ministerstwo Zdrowia, osiem leków stosowanych w rządowym programie jest w różnym stopniu refundowanych. W praktyce oznacza to spore zmniejszenie dodatkowych kosztów, jakie należy ponieść, chcąc poddać się procedurze in vitro.

Kto może skorzystać?

Z Programu mogą skorzystać:

• pary, które nie mają żadnych szans na dziecko – jest to udokumentowana bezwzględna niepłodność,
• pary, które co najmniej od 12 miesięcy starają się bezskutecznie spłodzić dziecko (musi być to również udokumentowane w odpowiedni sposób),
• osoby które mogą okazać się niepłodne w przyszłości w wyniku planowanego leczenia np. nowotworu za pomocą chemioterapii.

Zakwalifikować mogą się także m.in. kobiety cierpiące na endometriozę, trwałe uszkodzenie jajowodów, mężczyźni o bardzo niskim zagęszczeniu plemników w nasieniu (3 mlm/ml – niepłodność dłuższa niż 12 miesięcy i 3-15 mln/ml – niepłodność dłuższa niż 2 lata).

Co dyskwalifikuje z udziału w programie?

Istnieje także kilka czynników, które mogą okazać się przeszkodą dla osób chcących wziąć udział w programie. Dyskwalifikująca jest przede wszystkim niemożność uzyskania jajeczek od kobiety oraz plemników od mężczyzny. Jeśli podczas dwóch cyklów nie udało się pobrać jajeczek, jest to podstawa do wykluczenia z Programu, podobnie jak w przypadku wad lub brak macicy. Chcąc uzyskać darmowe in vitro, kobieta nie może mieć więcej niż 40 lat. Oprócz tego, nie kwalifikuje się także in vitro z użyciem nasienia obcego dawcy.

Ośrodki, w których można przystąpić do Programu

Realizatorami Programu są przede wszystkim wybrane, prywatne kliniki na terenie całego kraju. Jest ich ponad 30. Zawierają one stosowne umowy z Ministerstwem Zdrowia, które nadzoruje Program i ma prawo do przeprowadzenia kontroli w ośrodkach. Osoba przystępująca do udziału w Programie może wybrać dowolną placówkę, w której podda się zabiegom. Klinikę może także zmienić (jeden raz).