Staraniowy.pl

Moim zdaniem powinno się mówić. Dziecko ma prawo wiedzieć a gorzej jest gdy dowie się w inny sposób od kogoś innego.
A kiedy mówić.
Jeśli to możliwe, jak najwcześniej. Dobrym wydaje się wiek przedszkolny, kiedy dzieci przejawiają naturalną ciekawość, interesują się swoją rodziną, z zapałem oglądają zdjęcia rodzinne, zadają pytania w stylu: skąd się biorą dzieci? skąd ja się wziąłem? Jednocześnie też nie do końca wszystko rozumieją, a kultura nie obciążyła ich jeszcze rozróżnieniem między rodzicem naturalnym jako rzekomo lepszym od rodzica adopcyjnego. Rodzice są też w tym czasie absolutnymi autorytetami. Co powiedzą, jest święte, mądre i ważne. Przedszkolak więc naturalnie przyjmie wiadomość o tym, że urodził się innym rodzicom.

Myślę że lepiej mniejszemu dziecku niż czekać aż dziecko osiągnie pełnoletność i dopiero wtedy mu powiedzieć.

Tak, to troche jak ciągłe zycie w kłamstwie. Trzeba się postwić na miejscu tego dziecka – co bym poczul, kiedy np. w wieku 16 lat dowiedziałabym się od koleżanki z klasy, że mama nie jest moją mamą..?

Coraz częściej zastanawiamy się z mężem nad adopcją. Jeszcze inseminacja i może in vitro jeszcze wchodzi w rachubę, bo jednak ciężko poddać się w walce o własne dziecko. Jednak w naszych rozmowach pojawia się adopcja.

Oczywiście, że mówić – to faktycznie jest tak jakbyśmy żyli w kłamstwie. A kłamstwo ma krótkie nogi. Myślę, że im wcześniej tym lepiej

Zdecydowanie małe dzieci nie bardzo będą w stanie zrozumieć, ale z kolei czekanie za długo może się okazać pomyłką.