Staraniowy.pl

In vitro określane jest często ostatnią deską ratunku dla par niemogących mieć dzieci. Nie oznacza to jednak, że musi się udać. Co zrobić, gdy okazuje się, że nawet ono nam nie pomoże? Jak poradzić sobie ze świadomością, że oto utraciliśmy szansę na biologiczne potomstwo?

Statystyki są brutalne

Jeszcze zanim poddacie się procedurze zapłodnienia pozaustrojowego musicie zdawać sobie sprawę, że niekoniecznie musi się udać. Określenie „ostatnia deska ratunku” może być nieco mylące. Sugeruje bowiem, że jeśli już nic nie pomoże – to in vitro na pewno. Tak niestety nie jest. Skuteczność  procedury waha się od 25 do 30%. Oznacza to, że tylko (lub aż) tyle zabiegów kończy się ciążą. Prawdopodobieństwo wzrasta oczywiście, jeśli para zdecyduje się na kilka prób. W przypadku trzech to już 40%. Faktem jest jednak, że około połowa par poddających się in vitro nie doczeka się dziecka.

Pozwól sobie na ból

Nieudane in vitro oznacza koniec marzeń o biologicznym dziecku. Takie brutalne zderzenie z rzeczywistością powinno wyzwolić silne emocje. Dlaczego „powinno”? Ponieważ nie można zdusić uczuć w sobie, zapierać się i udawać, że nic się nie stało. Macie prawo do przeżycia wszystkiego na swój własny sposób. Spotkało was coś bardzo ciężkiego – straciliście dziecko. Dziecko, którego nigdy realnie nie było, ale niezaprzeczalnie istniało w waszych marzeniach.

W związku z tym musicie pozwolić sobie na przeżycie mnóstwa negatywnych emocji: rozczarowania, złości, rozpaczy… Przepracowanie tych uczuć jest ciężkie. Owszem, łatwiej zamknąć wszytko w sobie, a na zewnątrz pokazywać tylko to, co dobre. Tyle, że takie zachowanie może znacznie pogorszyć stan psychiczny. Zepchnięte gdzieś głęboko w zakamarki umysłu emocje nawarstwiają się i prędzej czy później pociągną ze sobą spore konsekwencje. Znajdą ujście w ten, czy inny sposób.

Daj ujście emocjom

W jaki sposób możecie sobie pomóc? Przede wszystkim przez rozmowę – wspólne rozpaczanie, płacz, złość, krzyki… Możecie cały dzień przeleżeć zwinięci na kanapie. Może będziecie chcieli najtrudniejsze chwile przeżyć w samotności, może wolicie zrobić to wspólnie. Jeśli chodzi o okazywanie emocji, szczególnie tych trudnych, mężczyźni niestety są w tym nieco gorsi od kobiet. Mają większe trudności z przyznawaniem się do słabości. Dlatego możliwe, że partner będzie wymagał pomocy. Jeśli czujecie, że nie dajecie sobie ze wszystkim rady i sytuacja was przerasta, warto poszukać pomocy psychologa. Niekoniecznie musi skończyć się na dłuższej terapii. Często wystarczy kilka wizyt i pomoc doraźna. To żaden wstyd, a wykwalifikowany specjalista pomoże zamknąć ten etap życia i wejść w kolejny.

Rozważ inne opcje

A to, jak będzie on wyglądał, zależy tylko od was. Czy starania o dziecko chcecie zakończyć na nieudanym in vitro, czy może zaczniecie rozważać inne opcje. Do decyzji o adopcji lub stworzeniu rodziny zastępczej trzeba dorosnąć. Nie można rzucać się na nią od razu po niepowodzeniu w staraniach o biologiczne dziecko. Istnieje niebezpieczeństwo, że takie dziecko lub dzieci staną się wtedy tylko sposobem na ukojenie bólu i zapełnienie myśli oraz czasu czymś innym.
Co możecie zrobić? Pierwsza do głowy przychodzi oczywiście adopcja. Aby rozpocząć procedurę należy się skontaktować z najbliższym Ośrodkiem Adopcyjnymi umówić na spotkanie z pracownikiem, który szczegółowo wyjaśni jak wygląda cały proces. Oprócz adopcji para może stworzyć także rodzinę zastępczą. Rodzice zastępczy opiekują się dzieckiem tymczasowo. Dostają fundusze z opieki społecznej, które pozwalają pokryć część kosztów. Sąd i opieka społeczna kontrolują w jaki sposób zajmują się podopiecznymi. Rodzinny dom dziecka różni się od „standardowego” tym, że jest organizowany w rodzinach zastępczych. Taką placówkę powołują władze lokalne i dlatego osoby, które zdecydują się go  prowadzić muszą od nich uzyskać oświadczenie o zasadności istnienia instytucji.