Staraniowy.pl

Mamo, tato, skąd się biorą dzieci? - usłyszeliście takie pytanie od swojego malucha? Doskonale! To najlepszy moment, żeby powiedzieć mu o in vitro!

Mówić? Nie mówić? Teraz? Kiedyś? Jak to zrobić? – wokół zapłodnienia pozaustrojowego krąży wiele pytań i wątpliwości. Przyjście na świat na drodze in vitro nawet w wielu dorosłych wzbudza zainteresowanie i kontrowersje – trudno się dziwić, że rozmawianie o nim z dzieckiem może budzić obawy. Tymczasem – wbrew pozorom – im wcześniej dziecko dowie się o swoim pochodzeniu, tym łatwiej będzie mu przyjąć je za coś naturalnego!

Powiedz dziecku o in vitro!

Co do pierwszej kwestii nie ma chyba wątpliwości – oczywiście mówić. Dziecko musi mieć świadomość swojego pochodzenia, bo taka informacja może po prostu wyjść na jaw w przyszłości. Kiedy dowie się o tym jako dorosły człowiek może poczuć się oszukane – skoro z jakichś powodów rodzice zataili przed nim tę informację, musiała być ona dla nich krępująca, niewygodna, zła? Kiedy więc to zrobić? Kiedy pójdzie do szkoły i na lekcjach biologii zacznie zdobywać informacje na temat zapłodnienia? A może dopiero, kiedy skończy 18-tkę i będzie wystarczająco dojrzałe, by zrozumieć. Tymczasem – wystarczająco dojrzali do tej rozmowy muszą być przede wszystkim rodzice.

Wbrew pozorom – im wcześniej poinformujemy dziecko o in vitro, z tym lepszym odbiorem powinniśmy się spotkać. Im bowiem dłużej będziemy zwlekać, tym dziwniejsza i bardziej zaskakująca będzie to dla niego informacja. Jaki wiek będzie więc idealny? Żaden. Najlepszy moment to ten, w którym dziecko samo zacznie interesować się faktem pojawienia się na świecie. Prędzej czy później (prędzej niż nam się wydaje) każde dziecko zada rodzicom to pytanie. I właśnie ową chwilę warto wykorzystać, by poinformować dziecko, że powstało dzięki metodzie in vitro.

Mamo, tato, skąd się biorą dzieci?

Dlaczego to właśnie najlepszy moment na taką rozmowę? Ponieważ wówczas odbędzie się ona naturalnie – niejako na życzenie dziecka. Nie będzie wokół niej tej całej szkodliwej otoczki – musimy porozmawiać, powiem ci coś ważnego, posłuchaj mnie teraz uważnie i inne tym podobne sformułowania z marszu czynią in vitro czymś innym, nietypowym, trudnym do zrozumienia. A przecież to prostsze niż zwykłe zapłodnienie! To, w jaki sposób opowiemy dziecku o in vitro zależy oczywiście od wielu czynników – m.in. od jego wieku i tego, na ile szczegółów jest gotowe. Bez względu jednak na powyższe, warto zachować jedną zasadę – opowiedzieć o in vitro jako o jednym z możliwych sposobów poczęcia dziecka. Nie – nie alternatywnym, ostatecznym, tym gorszym. Takim samym jak zwykłe zapłodnienie.

Przykładowo: kiedy kobieta i mężczyzna się kochają, spędzają dużo czasu razem, śpią w jednym łóżku, często się przytulają, a z czasem chcą mieć razem dziecko. Mężczyzna przekazuje kobiecie swoje nasionko, które łączy się z jej jajeczkiem. Czasami jednak bywa tak, że nasionko nie może samodzielnie znaleźć jajeczka. Wtedy pani oddaje swoje jajeczko, a pan nasionko i łączy się je razem w specjalnej buteleczce. Następnie trafia ono z powrotem do brzuszka pani, gdzie się rozwija – podobnie jak w pierwszym przypadku.

Oczywiście powyższy scenariusz to tylko propozycja. Ważne, by powiedzieć prawdę, tyle że uproszczonym, łatwym do zrozumienia i przede wszystkim pozytywnym językiem. Rzecz jasna nie chodzi o to, by dziecko myślało, że wszystkie dzieci przyszły na świat dzięki in vitro, ale by przedstawić in vitro jako naturalny sposób radzenia sobie w sytuacji, kiedy  nasionko i jajeczko same nie potrafią się spotkać.

Jestem z in vitro? Naturalnie!

Dzieci są różne – jedne bardziej, inne mniej dociekliwe. Jednym wystarczy informacja, że mama i tata się kochają, inne będą dopytywać, dlaczego nasionko nie może znaleźć drogi do jajeczka. To więc, w jaki dokładnie sposób opowiemy dziecku o in vitro zależeć będzie od niego samego – jego dojrzałości, ciekawości, charakteru. A także od tego, ile my sami będziemy chcieli przekazać.

Jedni rodzice będą woleli powiedzieć po prostu, że jajeczko z nasionkiem nie mogły się połączyć samodzielnie, inni będą chcieli, by dziecko wiedziało, że bardzo długo się starali, próbowali, czekali na niego z utęsknieniem. Najważniejsze jest to, by sami rodzice byli otwarci na taką rozmowę, by umieli mówić o tym bez skrępowania, zażenowania, wstydu. By nie przedstawiali in vitro jako „procedury medycznej”, operacji, zabiegu. Nie mówili o szpitalu, probówce, laboratorium, niepłodności. Nie teraz. Na to przyjdzie pora.

Jeśli dziecko od małego będzie miało świadomość tego, że powstało za pomocą in vitro, z czasem zapewne zainteresuje się tym tematem głębiej. Ale wówczas taka rozmowa będzie już zdecydowanie prostsza. Dziecko będzie bowiem wiedziało, że in vitro to dla rodziców – wbrew pozorom – coś naturalnego. Skoro nie boją się o tym mówić, nie ukrywają, nie robią z tego tematu tabu – to nie może być coś gorszego czy wstydliwego, coś co trzeba ukrywać. I tak samo będzie postrzegało je dziecko. A być może – zupełnie nie będzie to miało dla niego znaczenia.

I to będzie nasz największy sukces!