Staraniowy.pl

Bezdzietność to w dalszym ciągu stan, który wzbudza zdziwienie, wątpliwości, a czasem wręcz podejrzliwość. Wiele osób nie może się powstrzymać przed dopytaniem jakie są jego powody. Czasem decyzja przychodzi gładko, a czasem to wynik przerwania walki z niepłodnością. Jednak jakakolwiek nie byłaby przyczyna, kluczem jest zaakceptowanie bezdzietności, pogodzenie się z nią. I właśnie o tym piszemy niżej.

Różne źródła bezdzietności

Brak własnych dzieci może być decyzją całkowicie świadomą, wynikającą z wewnętrznych przekonań, chęci i preferencji pary. Wtedy łatwiej ją zaakceptować, choć nie oznacza to, że po drodze nie pojawiają się pewne trudności i wątpliwości. Bywa, że bezdzietność nie jest jednak wyborem, ale przymusem, gdy nieudane starania o dziecko, będące czasem wieloletnią walką, nie przynoszą rezultatów. Wtedy niepłodna para ma przed sobą ograniczone możliwości. Może dalej się starać i próbować, choć czasem, niestety, warto przemyśleć, czy to nie moment, by powiedzieć „dość”.

To nieprawdopodobnie trudny czas dla par borykających się z niepłodnością, bo uświadamia, że ich życie nie będzie wyglądało tak, jak sobie wymarzyli. Że ta, zdawałoby się, najprostsza, bazowa potrzeba nie zostanie zrealizowana. W tym momencie jest kilka dróg – adopcja, stworzenie rodziny zastępczej lub – bezdzietność, którą w pełni zaakceptujemy.

Czytaj też: Jeśli nie in vitro, to co?

Czym jest zaakceptowana bezdzietność?

Zaakceptowana bezdzietność to stan, w którym, niezależnie od powodów, jesteśmy pogodzeni z faktem, że nie pojawią się w naszym życiu dzieci. Zaakceptowaliśmy taki stan rzeczy i rozumiemy, co on dla nas oznacza. Zaakceptowana bezdzietność wiąże się ze świadomym podjęciem tej decyzji, niezależnie od tego, czy wiąże się ona z naszymi preferencjami czy też nieudanym leczeniem niepłodności.

Świadoma decyzja jest podstawą zaakceptowanej bezdzietności – to znaczy przemyślana, podjęta nie pod wpływem chwili, ale po głębokiej analizie. Jasne, że emocji nie da się zupełnie odciąć – cała sytuacja wręcz na nich bazuje – jednak trzeba rozmyślania wypośrodkować i, w miarę możliwości, spojrzeć na wszystko z szerszej perspektywy.

Zaakceptowana nie oznacza bezbolesnej

Jednak to, że bezdzietność będzie zaakceptowana, nie musi oznaczać, że sam proces nie będzie bolesny. To często popełniany błąd w osądzie – skoro para zdecydowała, że nie będzie mieć dzieci to na pewno jest to decyzja, która przynosi spokój i zadowolenie. Nic bardziej mylnego! Można bowiem, wiedząc, że podjęliśmy najlepszą możliwą decyzję, cierpieć z tego powodu, czy przeżywać wręcz żałobę po dzieciach, których nigdy nie będziemy mieć. Warto dać sobie czas na takie emocje – są istotne, są jednym z etapów ostatecznej akceptacji takiego stanu rzeczy, z jakim przyszło nam się mierzyć. I, co ważne, także w przypadku osób bezdzietnych z wyboru!

Bezdzietność z wyboru

Bezdzietność z wyboru to temat wciąż kontrowersyjny i wzbudzający wiele emocji. Kobiety nie chcące mieć dzieci traktowane są nierzadko podejrzliwie, a nawet pobłażliwie czy protekcjonalnie – Oj zobaczysz, odmieni ci się jeszcze!. Części osób nie mieści się w głowie, że można wcale nie pragnąć mieć własnych dzieci. Osoby bezdzietne często obawiają się reakcji otoczenia na przyznanie się do swojej decyzji. A decyzja ta wcale nie musi przyjść gładko. Może być bolesna i trudna, bo świadomie rezygnujemy z czegoś, co w naszym społeczeństwie postrzegane jest jako szczyt marzeń i aspiracji, coś naturalnego i wręcz oczywistego.

Bezdzietność z przymusu

Niektóre pary stają przed dylematem – kontynuować leczenie niepłodności, czy zdecydować się na bezdzietność. To jedna z najtrudniejszych decyzji, jakie można sobie wyobrazić, bo zawsze ma się nadzieję, że następnym razem się uda. Czasem ten moment przychodzi, kiedy dotychczasowe leczenie nie przynosi rezultatu. Czasem to wyczerpanie psychiczne i fizyczne, a czasem – brak dalszych funduszy .

Zakończenie starań i leczenia, bez względu na powód, nie oznacza, że nasze życie będzie teraz gorsze czy puste. Nie oznacza też, że przegraliśmy, czy odnieśliśmy porażkę. Nasze życie będzie po prostu inne niż sobie wyobrażaliśmy. Droga do akceptacji tego stanu rzeczy bywa trudna, ale nie jest niemożliwa. W zrozumieniu i akceptacji takiego stanu rzeczy na pewno może pomóc psychoterapia lub terapia par.