Staraniowy.pl

ICSI, jako jedna z metod zapłodnienia in vitro, nazywana jest przez starające się o dziecko pary ostatnią deską ratunku. Brana jest bowiem pod uwagę w sytuacjach bardzo niekorzystnych, kiedy to problemy z płodnością pojawiły się także po stronie mężczyzny. Naukowcy, pracujący nad sku-tecznością metody, podali niedawno wyniki badań nad wpływem wieku partnera na szanse udanej próby zapłodnienia ICSI. Czy dla par marzących o dziecku niosą one nadzieję?

ICSI

ICSI (ang. Intracytoplasmic sperm injection) to najbardziej zaawansowana metoda zapłodnienia pozaustrojowego. Od klasycznego in vitro różni się przebiegiem etapu połączenia żeńskich i męskich komórek rozrodczych. W obu przypadkach kobieta przechodzi terapię hormonalną, której celem jest pobudzenie jajników do wyprodukowania jak najlepszych komórek jajowych, a także punkcję, czyli pobranie i przeniesienie gonad w warunki laboratoryjne. W tradycyjnym zapłodnieniu in vitro kobiece komórki jajowe umieszczane są w płynie, zawierającym plemniki. Podczas ICSI pozbawiony wici plemnik zostaje za pomocą specjalnych igieł i mikromanipulatorów wstrzyknięty wprost do cytoplazmy komórki jajowej, z której usunięto powłokę, naturalnie utrudniającą drogę męskim gonadom. Dzięki unieruchomieniu komórki jajowej i wprowadzeniu do niej pojedynczego plemnika, możliwe staje się rozpoczęcie procesu podziału komórkowego. Następnie, tak jak podczas klasycznego in vitro, dochodzi do transferu embrionów do macicy kobiety.

Do zapłodnienia ICSI, najbardziej zaawansowanej metody in vitro, kwalifikują się szczególnie pary, u których niepłodność  ma źródło w czynniku męskim.

Problematyczne nasienie

ICSI stosuje się w przypadku czynnika męskiego niepłodności, najczęściej wówczas, gdy w grę wchodzi niska jakość nasienia. Nieprawidłowości jego parametrów są główną przyczyną męskiej niepłodności w ogóle. Najczęstszym problemem w tym zakresie jest niewłaściwa ilość plemników w ejakulacie. Zgodnie ze standardami WHO w 1 ml nasienia powinno znajdować się co najmniej 15 mln plemników, a w całym ejakulacie – minimum 39 mln. Jeżeli w nasieniu znajduje się mniej niż 20 mln męskich gamet, mamy do czynienia z oligozoospermią (w jej bardzo ciężkim stadium plemniki są bardzo nieliczne). Trudności pojawiają się także w zakresie ruchliwości plemników. Ponieważ głównym problemem jest tu zbyt mała ilość plemników, ich niedostateczna ruchliwość bądź budowa, selekcja gamet podczas trwania procedury in vitro jest bardzo utrudniona i w transferze mogą wziąć udział jedynie nieliczne plemniki spełniające kryteria. ICSI jest idealnym rozwiązaniem właśnie w takich przypadkach.

Wiek a ICSI

Według ogłoszonych w ubiegłym roku wyników badań amerykańskich naukowców, opracowujących wpływ niektórych czynników na skuteczność ICSI, na powodzenie metody oddziałuje między innymi wiek mężczyzny. W trwającym blisko pięć lat badaniu wzięło udział ponad 1000 par, które podzielono na dwie grupy. W obu szczególną uwagę zwrócono na mężczyzn: w pierwszej grupie znaleźli się ci zmagający się z oligozoospermią (takich par było ponad 300), w drugiej miejsce zajęli mężczyźni, u których nie zdiagnozowano żadnych niepokojących zmian w koncentracji plemników w nasieniu (ponad 700 par). Istotnym kryterium wyboru badanych było uzyskanie przez parę odpowiedniej liczby komórek jajowych (4 oocyty). Szczególnej obserwacji badacze poddali wpływ wieku mężczyzny na powodzenie próby zapłodnienia, a także procent ewentualnych poronień. Okazało się, że w grupie mężczyzn z oligozoospermią odsetek nieudanych prób implantacji zarodka maleje z roku na rok (czyli wskutek starzenia się partnera), czego nie zaobserwowano u mężczyzn z normozoospermią (stan, w którym nasienie mężczyzny ma prawidłowe parametry). Wniosek, jaki wysnuli autorzy eksperymentu, był więc następujący: prawdopodobieństwo ciąży wskutek zapłodnienia ICSI maleje wraz ze wzrostem wieku mężczyzny o średnio 5% rocznie; oceniając więc szanse powodzenia całej procedury należy jako jedno z kryterium wziąć więc pod uwagę także wiek mężczyzny. Ta informacja może w znaczący sposób pomóc parom, poddającym się procedurze zapłodnienia pozaustrojowego, dotychczas przekonanych, że większość warunków koniecznych do spełnienia przy poddaniu się procedurze in vitro powinna spełnić kobieta.