Staraniowy.pl

Zapłodnienie pozaustrojowe IVF jest metodą stosowaną w przypadku niedrożności lub zrostów w jajowodach, endometriozy, obniżonej rezerwy jajnikowej, nieskutecznego leczenia dotychczasowego i wieloletniej niepłodności o nieznanej przyczynie. Proponuje się ją również w  przypadku przedwczesnego wygasania funkcji jajników. W przypadku całkowitego wygaśnięcia funkcji jajników pacjentka może skorzystać z komórek jajowych dawczyni.

Klasyczny program in vitro

Klasyczny program in vitro polega na połączeniu poza ustrojem kobiety komórek rozrodczych tj. komórki jajowej i plemników oraz rozwoju wczesnego zarodka w warunkach laboratoryjnych. W pierwszej kolejności kobieta przyjmuje leki stymulujące jajniki i wywołujące owulację. Następnie – gdy komórki jajowe w pęcherzykach dojrzeją, przeprowadzany jest zabieg ich pobrania (tzw. pick-up). W tym samym czasie mężczyzna oddaje nasienie. Powstałe w wyniku połączenia komórek zarodki przebywają w odpowiednich warunkach laboratoryjnych (niska prężność tlenu, właściwy poziom higieny).

ICSI

Częstą procedurą dodatkową jest także ICSI – będące uzupełnieniem programu in vitro. Znajduje ona zastosowanie zwłaszcza w przypadku poważnych zaburzeń liczby, ruchliwości i budowy plemników. Wybrane komórki jajowe są w jej ramach umieszczane w naczynkach hodowlanych i oglądane pod specjalnym mikroskopem. Tu za pomocą mikroigły komórka jest nakłuwana i do jej wnętrza wprowadzany jest uprzednio wybrany pojedynczy plemnik. Technika ta zwiększa szanse na uzyskanie zapłodnionej komórki jajowej. Dzięki wprowadzeniu stałego monitoringu zarodków pod mikroskopem i filmowaniu poszczególnych etapów ich rozwoju, możemy po kilku dniach przenieść do macicy kobiety te z nich, które najlepiej rokują. To zapewnia wysoką skuteczność leczenia.

IVM

W przypadku pacjentek z zespołem policystycznych jajników niektóre kliniki proponują procedurę IVM (in vitro maturation) – metodę umożliwiającą dojrzewanie komórek jajowych poza organizmem kobiety. Skraca to czas trwania etapu stymulacji hormonalnej jajników, co zapewnia większe bezpieczeństwo pacjentkom narażonym na zespół hiperstymulacji. Metoda ta jest jednak bardzo nieskuteczna i w wielu krajach, nawet tych, które wprowadziły tę technikę w życie (kraje skandynawskie) stosowania jej zaniechano.

PGD

In vitro to także rozwiązanie dla par obciążonych chorobami genetycznymi (nie zawsze niepłodnych). W takich przypadkach stosuje się diagnostykę preimplantacyjną PGD. Jest to metoda, która pozwala na wyeliminowanie ryzyka przeniesienia chorób genetycznych na dziecko, jeszcze przed zajściem kobiety w ciążę – wykrywając wady genetyczne zarodka. Dla niektórych grup pacjentów jest to jedyna możliwość posiadania zdrowego potomstwa.

Prof. dr hab. n. med. Krzysztof Łukaszuk, kierownik Klinik Leczenia Niepłodności INVICTA