Staraniowy.pl

Decyzja o adopcji to prawdopodobnie jedna z najtrudniejszych – jeśli nie najtrudniejsza, decyzja w życiu pary. Warto zrobić wszystko, by była to jednocześnie decyzja najlepsza. Bo adopcja to ogromna szansa – zarówno dla adoptowanych dzieci, jak i rodziców adopcyjnych. Szansa, którą trzeba jeszcze dobrze wykorzystać.

Adopcja oczami dzieci i oczami rodziców

Dzieci z domu dziecka – oczywiście te nieco starsze, mające już świadomość tego, gdzie się znajdują i w czym ich życie różni się od życia rówieśników, traktują odwiedzających placówkę „potencjalnych rodziców”, jako swego rodzaju wybawienie. Widzą w nich jedyną szansę na normalne życie – życie poza murami „bidula”. Widzą w nich przede wszystkim osoby, które mogą je „uratować” – zabrać do siebie, podarować własny dom. Ewentualną adopcję traktują jako swego rodzaju „łaskę”. Kiedy para decyduje się o inne dziecko, mają poczucie, że nie zasłużyły sobie na jej miłość, że nie są wystarczająco dobre, że czegoś im brakuje.

Zamieszkujące dom dziecka maluchy nie mają pojęcia, że owe „szczęśliwe pary” to osoby często głęboko doświadczone przez los (wieloletnie starania, nieudane próby, leczenie hormonalne, poronienia), które szczęścia szukają właśnie tutaj. Nie wiedzą, że odwiedzający dom dziecka patrzą na nich dokładnie w ten sam sposób, w jaki postrzegają ich one same. To właśnie jedna z tych małych istotek ma być dla nich „wybawieniem”. To właśnie ona może wreszcie dać im szansę na stworzenie pełnej rodziny. Pozwolić im poczuć się pełnoprawnymi rodzicami – poznać smak upragnionego macierzyństwa i ojcostwa. Zapomnieć o wieloletnich staraniach, badaniach, diagnozach, przelać gdzieś gromadzoną latami miłość i tęsknotę.

Adopcja to szansa – nie obietnica

Najważniejsze jednak, o czym powinny pamiętać osoby podejmujące najbardziej odpowiedzialną na świecie rolę rodziców jest to, że adopcja sama w sobie nie jest rozwiązaniem żadnego problemu. Dziecko z domu dziecka nie może być lekarstwem na problemy w związku (będące następstwem wieloletnich nieudanych starań), łatką wypełniającą pustkę po dziecku utraconym w wyniku poronienia czy „jedyną nadzieją” na zostanie rodzicami. Osoby decydujące się na zaadoptowanie dziecka nie mogą się kierować – mówiąc niezbyt elegancko – wyłącznie „własnym interesem”. Dziecko z domu dziecka nie może być dla nich jedynie „sposobem”, „rozwiązaniem” czy „alternatywną metodą” leczenia niepłodności. Para powinna potraktować adopcję właśnie jako szansę – dla siebie oraz dla tego małego człowieka, któremu zdecydowała się ofiarować dom i rodzinę. Szansę na lepsze, bogatsze (nie w sensie materialnym), szczęśliwsze życie. Musi być pewna nie tylko tego, że znajdzie szczęście w wychowaniu dziecka, ale i tego, że owe dziecko znajdzie szczęście w jej rodzinie. Tego, że jest w stanie ofiarować mu miłość i uczucie, jakiego ono potrzebuje.

Szansę, a nie gwarancję ani nawet obietnicę. To, czy dobrze ową szansę wykorzystają, zależy w głównej mierze od nich samych. Od ich nastawienia, gotowości do podjęcia roli rodziców, wewnętrznego przekonania co do powziętej decyzji, cierpliwości, wytrwałości, zdolności do pokochania obcego człowieka jak swego własnego dziecka, a nawet siły ich wzajemnego uczucia, które okazuje się być w tym wypadku czynnikiem niezwykle istotnym. Jeśli rodzice będą wymagać od adopcji, że sama w sobie okaże się „lekiem na całe zło”, przedsięwzięcie jakiego się podjęli okaże się znacznie trudniejsze do wykonania, a jego „sukces” – raczej wątpliwy. Adopcji bowiem nie można traktować jako końca – problemów, starań, smutków, ale jako początek. Bardzo trudnego procesu budowania rodziny. Procesu, który ma ogromną szansę zakończyć się powodzeniem, ale nikt nie da nam gwarancji na to, że właśnie tak się stanie. Gwarancją „sukcesu” (czyt. szczęścia) nie jest zaadoptowane dziecko – jedyną gwarancją jesteśmy my sami.