Staraniowy.pl

Problemy z poczęciem dziecka sprawiają, że cały świat pary ulega swoistemu zatrzymaniu. Wszystko inne przestaje się liczyć. Najważniejsze staje się dociec, dlaczego się nie udaje, a następnie – zrobić wszystko, by to zmienić.

Kiedy świat staje w miejscu

Kłopoty z poczęciem dziecka  w przeważającej większości zaskakują partnerów. Bez względu na wiek,  czy na to, o które dziecko się starają. Problemy w tej sferze życia często sprawiają, że cały świat pary ulega swoistemu zatrzymaniu. Nagle wszystko inne przestaje się liczyć. Praca, kariera, pasje, przyjaźnie – odchodzą na dalszy (często bardzo daleki) plan. Najważniejsze staje się dociec, dlaczego się nie udaje, a potem zrobić wszystko, by wreszcie się udało. Często za wszelką cenę. A starania o sukces niejednokrotnie naprawdę wiele kosztują – zdrowie, pieniądze, emocje czy – wcale nierzadko – pogorszenie wzajemnych relacji. Bo jak można skupiać się na sobie nawzajem, kiedy cała energia, siła, myśli skoncentrowane są na jednym?

Tymczasem życie biegnie dalej – mimo niepłodności. Bo niepłodność  – choć potrafi nas zatrzymać i skupić wyłącznie na sobie – nie ma mocy zatrzymania innych torów naszego życia. One toczą się nadal – swoim rytmem, ale teraz często – bez naszego udziału. Bo my tkwimy w miejscu. W swoistym zawieszeniu, czekając na dwie kreski na ciążowym teście. Bez tego – „nie ruszymy” dalej. Dlaczego?

Niepłodność – życie bez planu

Ponieważ człowiek ma skłonność do planowania. Nieliczni z nas potrafią żyć chwilą – cieszyć się tym co jest, doceniać codzienność, czerpać radość z tzw. tu i teraz. Lubimy wiedzieć, co będzie jutro i – co ważne – mieć na to realny wpływ. W przypadku niepłodności nie mamy wpływu na nic. A co gorsza – niewiele możemy zaplanować. Niepłodność odbiera nam pałeczkę i sama zaczyna dyrygować naszym życiem.

Podporządkowujemy jej wszystko. Terminy badań i wizyt kontrolnych, owulacji, stymulacji, menstruacji – teraz to najważniejsze i w zasadzie jedynie ważne – daty w naszym kalendarzu. Inne plany – nie istnieją. Jak długo tak można? Dopóki się nie uda. Ale tego kiedy się uda – i czy w ogóle – nie wiemy. I wiedzieć nie będziemy do ostatniej chwili. I właśnie ta niewiedza jest najgorsza. Bo kiedyś może się okazać, że straciliśmy najlepsze lata życia na walkę z wrogiem, którego i tak nie uda nam się pokonać.

Nie trać życia na niepłodność

Brzmi okrutnie? A tymczasem namawia do łaski – dla samego siebie. Niepłodność to choroba trudna, wymagająca olbrzymich pokładów siły. Głównie tej psychicznej. A tej brakuje w momencie, kiedy skupiamy się na problemie zbyt mocno. Na niepłodności zazwyczaj koncentrujemy się bez reszty – skąd więc brać siłę na walkę z chorobą? Powtarzamy i powtarzać będziemy do znudzenia – w walce z niepłodnością ogromną rolę odgrywa psychika. Stres, zmęczenie, psychiczne osłabienie – już one same mogą znacząco opóźniać starania o dziecko. Kiedy dodatkowo pojawia się inny problem, utrudniający zapłodnienie, obciążona psychika go potęguje, jeszcze mocniej odsuwając upragniony sukces w czasie.

Dlatego, choć to zapewne ogromnie trudne, starające się o dziecko pary powinny zrobić wszystko, by starania nie przesłoniły im całego świata. By ich dotychczasowe życie nie uległo zawieszeniu. Niepłodność to choroba bardzo nieprzewidywalna – nigdy nie wiemy, na jak długo „wyłączamy się” z życia, na jak długo wciskamy STOP. To może być kilka miesięcy, może być kilka lat. Może się również okazać, że sukces nie nadejdzie nigdy. Co pomyślimy wtedy, spoglądając na minione lata? Stracone? Skreślone? Nikt ich nam nie odda.

Żyj – mimo niepłodności

Starajmy się żyć – nie z niepłodnością. Mimo niepłodności. Musimy zrobić jej miejsce w naszym życiu, ale nie pozwólmy jej go zdominować. Zaakceptujmy jej obecność i zróbmy wszystko, by ją pokonać. Skupmy na niej wszystkie siły – ale te fizyczne. Psychice – dajmy od czasu do czasu odpocząć.

Dajmy sobie prawo do normalnego życia – na razie bez dziecka. Pozwólmy sobie na codzienne przyjemności i radości. Planujmy to, co możemy zaplanować – wakacje, wyjazd, remont, szkolenie. Skupmy myśli na czymś innym, niż choroba. To naprawdę pomaga. Pozwala znaleźć sens życia mimo tego, że w jednej jego sferze nie wszystko idzie jak trzeba. Jeśli ograniczymy cale życie tylko do tej sfery – stracimy nie tylko sens, ale i siłę do walki z chorobą.