Staraniowy.pl

Inseminacja domaciczna to dla wielu par ostatnia szansa na dziecko przed decyzją o poddaniu się procedurze in vitro. Kiedy warto ją rozważać, a kiedy należy zrezygnować z tej metody?

Na czym polega?

Inseminacja to technika wspomaganego rozrodu, której celem jest usunięcie ewentualnych przeszkód w dostępie plemników do komórki jajowej (m.in. ominięcie śluzu szyjkowego, który – choć powinien być dla plemników ułatwieniem i swego rodzaju środkiem transportu, bywa niekiedy blokadą nie do pokonania). Zabieg polega na umieszczeniu starannie wyselekcjonowanego i odpowiednio przygotowanego nasienia partnera bezpośrednio w jamie macicy partnerki za pomocą specjalnego cewnika (to najpopularniejszy typ inseminacji, możliwe są także: inseminacja naszyjkowa oraz inseminacja „dojajowodowa”). Zabieg jest krótki (trwa kilka minut), bezbolesny, przypomina zwykłe, kontrolne badanie ginekologiczne, a zaraz po jego zakończeniu kobieta może wrócić do normalnego funkcjonowania. Ciąża uzyskana drogą inseminacji nie różni się od ciąży powstałej w wyniku naturalnego zapłodnienia.

Co przed zabiegiem?

Termin zabiegu inseminacji wyznacza się po potwierdzeniu dojrzałości pęcherzyka Graafa w badaniu USG oraz badaniach hormonalnych kobiety. Jeśli kobieta ma prawidłową owulację, wówczas inseminację wykonuje się w cyklu naturalnym, w okolicach dni płodnych. U kobiet z zaburzeniami owulacji, w przypadkach lekkiej endometriozy czy zespołu policystycznych jajników przeprowadza się hormonalną stymulację owulacji. Przez kilka dni podaje się kobiecie odpowiedni preparat – cytrynian klomifenu doustnie lub gonadotropiny domięśniowo. W tym czasie regularnie przeprowadza się USG, by wytypować najlepszy moment na inseminację – sprawdza się obecność zdolnych do rozwoju pęcherzyków oraz pęcherzyka dominującego. Kiedy pęcherzyki osiągają odpowiednią wielkość, podaje się lek zawierający hCG – wywołujący owulację i po 24-36 godzinach przeprowadza się zabieg (tzw. inseminacja w cyklu indukowanym). W wyznaczonym na inseminację dniu partner, bezpośrednio przez zabiegiem, oddaje próbkę nasienia drogą masturbacji (wcześniej, przez dwa dni wskazana jest wstrzemięźliwość seksualna). Nasienie to musi zostać odpowiednio przygotowane – jest płukane i wirowane, co ma na celu uzyskanie wyłącznie plemników dobrej jakości.

Kiedy wskazana?

Zabieg inseminacji przeprowadza się w przypadku, gdy problemy z zapłodnieniem są spowodowane:

• nieprawidłowościami nasienia (najczęstsze wskazanie): obniżone parametry nasienia, czyli nieprawidłowa ilość, jakość, ruchliwość plemników; by inseminacja miała szanse powodzenia, liczba prawidłowo poruszających się plemników po przygotowaniu nasienia musi wynosić powyżej 1 mln w milimetrze, inny powód: upłynnienie nasienia,
• zaburzeniami owulacji – problemami z uzyskaniem prawidłowej owulacji;
• czynnikiem szyjkowym:
  – wrogim śluzem szyjkowym (tzw. zespół wrogiego śluzu), czyli sytuacja, kiedy organizm kobiety nie toleruje nasienia mężczyzny,
  – niewystarczającą ilością/nieprawidłową jakością śluzu;
• zaburzeniami ejakulacji – zarówno natury anatomicznej (np. spodziectwo), neurologicznej (np. uszkodzenie rdzenia kręgowego) czy psychologicznej,
• endometriozą (tylko w przypadku łagodnego przebiegu: I i II stopień),
• nieprawidłowymi reakcjami immunologicznymi u partnerki;
• niepłodnością idiopatyczną, czyli w sytuacji, gdy trudno jest jednoznacznie określić przyczynę problemu;
• niepłodnością wieloczynnikową;
• niemożnością współżycia (np. uszkodzenia powypadkowe, nieprawidłowości anatomiczne u jednego z partnerów).

Kiedy należy odpuścić?

Jak łatwo wywnioskować z powyższego, w niektórych przypadkach rozważanie inseminacji jest bezzasadne, ponieważ szanse powodzenia zabiegu są zerowe lub bliskie zeru. To m.in.:

• zbyt mała liczba prawidłowo poruszających się plemników po przygotowaniu nasienia (poniżej 1 mln w milimetrze);
• niedrożność jajowodów – przynajmniej jeden jajowód musi być drożny, w przeciwnym wypadku zabieg inseminacji jest z zasady nieskuteczny;
• przeciwwskazania do ciąży po stronie pacjentki;
• zakażenia dróg rodnych;
• niewyjaśnione krwawienia z dróg rodnych;
• czas trwania niepłodności powyżej 7 lat.

Istnieją także tzw. względne przeciwwskazania do inseminacji, co oznacza, że w przypadku ich wystąpienia zabieg należy dokładnie przemyśleć, to m.in.:

• zaawansowany wiek pacjentki;
• nieprawidłowości jajowodowe;
• przebyte operacje w obrębie miednicy;
• zaburzenia genetyczne;
• obecność guza w miednicy mniejszej
• poważna choroba u jednego z partnerów;
• przebyta niedawno chemio- bądź radioterapia.

Próby inseminacji należy zakończyć mimo braku zapłodnienia po:

• wykonaniu sześciu nieskutecznych inseminacji;
• zaobserwowaniu wzrostu więcej niż trzech pęcherzyków w czasie hormonalnej stymulacji – możliwość ciąży wielopłodowej.