Staraniowy.pl

Istnieje wiele metod walki z niepłodnością. Rodzaj zastosowanej terapii zależy od różnorodnych czynników, m.in. od wieku, stanu zdrowia, przebytych chorób, indywidualnych uwarunkowań pacjenta oraz przede wszystkim – przyczyn problemów z płodnością. Dlatego też, nim podejmiemy decyzję, jaką metodę leczenia obrać, musimy poddać się szeregowi  szczegółowych badań, których celem jest wyjaśnienie przyczyn naszych problemów.

Leczenie niepłodności – metody

W zależności od przyczyn zaburzeń płodności podejmuje się leczenie:

• chirurgiczne;
• hormonalne;
• farmakologiczne;
• techniki wspomaganego rozrodu, np.

- inseminacja domaciczna nasieniem męża lub partnera;
– inseminacja domaciczna nasieniem dawcy;
– dojajowodowe przeniesienie gamet;
– transfer zygot albo zarodków do jajowodów;
– zapłodnienie pozaustrojowe – in vitro;
– mikroiniekcja plemnika do komórki jajowej;
– wspomaganie wylęgania;
– mrożenie komórek i zarodków.

Leczenie hormonalne

Jedną z najczęściej wykorzystywanych metod w procesie leczenia niepłodności jest tzw. stymulacja owulacji (czynniki hormonalne to około 25 % przyczyn niepłodności). Poleca się ją pacjentkom, których problemy z płodnością koncentrują się właśnie wokół zaburzeń owulacji (całkowity brak owulacji, nieregularne cykle, niewydolność ciałka żółtego), endometriozy,  chorób tarczycy, ale także wtedy, kiedy występuje znaczna trudność z ustaleniem przyczyny niepłodności. Celem podawanych kobiecie leków hormonalnych jest doprowadzenie do wzrastania i dojrzewania pęcherzyków w jajniku. Mają one taką możliwość dzięki wyrównaniu poziomu hormonów w organizmie (przyczyną niepłodności może być nieprawidłowa ilość hormonów płciowych). Leczenie polega na podawaniu kobiecie leków, zawierających odpowiednie hormony, które regulują, stosownie do przypadku – pracę jajników, nadnerczy, przysadki mózgowej itp. Terapia trwa kilka miesięcy, a leki są podawane doustnie lub w postaci zastrzyków. Zastrzyki może wykonywać sama pacjentka bądź z pomocą partnera. Jeżeli powodem kuracji hormonalnej są zaburzenia owulacji, odpowiednie hormony podawane są w ustalonych dniach cyklu. Poza podawaniem leków, pacjentka musi także regularnie oddawać do badania krew (celem oznaczenia poziomu hormonów płciowych) oraz wykonywać USG jajników (celem kontrolowania dojrzewania pęcherzyka Graafa).  Ponadto, we wskazanym terminie należy doprowadzić do stosunku z partnerem, ewentualnie partner musi być gotowy na oddanie nasienia (gdy celem jest sztuczne zapłodnienie). Innym bowiem wskazaniem do zastosowania tego rodzaju metody jest przygotowanie organizmu kobiety do zapłodnienia pozaustrojowego.

Leki hormonalne w leczeniu niepłodności

Z uwagi na to, że różne są powody podjęcia leczenia hormonalnego, stosuje się w tym celu różne środki. I tak w przypadku:

• stymulacji owulacji – antyestrogeny (Klomifen),  gonadotropiny, GnRH, bromokryptyna (Parlodel);
• niewydolności ciałka żółtego – gonadotropiny, bromokryptyna, progestageny (np. Duphaston);
• podwzgórzowego braku miesiączki – GnRh, gonadotropinamenopauzalną (Humegon), gonadotropina kosmówkowa (Biogonadyl, Pregnyl);
• zaburzeń pochodzenia nadnerczowego – glikokortykoidy (Spironolakton);
• zespołu wielotorbielowatych jajników – Klomifen,  gonadotropiny (hMG, hCG  lub czysty FSH);
• endometriozy – antygonadotropowy Danazol.

Niepłodność męska, o ile ma podłoże hormonalne, także może być leczona za pomocą podawania odpowiednich środków.

I tak w przypadku:

• wtórnej niewydolności hormonalnej jąder – gonadoliberyna lub ludzka gonadotropina kosmówkowa;
• niedoborze hormonu folikulotropowego (FSH) – hormon folikulotropowy;
• niewrażliwości na androgeny – testosteron;
• hiperprolaktynamii (podwyższone stężenie prolaktyny we krwi) – bromokryptyna.

Ponadto dobór właściwych leków hormonalnych oraz ich dawki zależą od wieku pacjenta, okresu wcześniejszego leczenia niepłodności, ryzyka wystąpienia powikłań oraz możliwości finansowych pary. Terapia hormonalna wymaga także wcześniejszego zadbania o właściwą masę ciała i zdrowy styl życia (np. rezygnację z używek).

Możliwe powikłania

Niestety, stymulacja hormonalna może prowadzić do pewnych powikłań, z których najczęstsze to ciąża mnoga oraz zespół hiperstymulacji jajników. Zaburzenia te są konsekwencją zbyt efektywnej odpowiedzi jajników na prowadzoną terapię – powstaniem licznych pęcherzyków Graffa. Bezpieczne prowadzenie stymulacji powinno więc przebiegać z zastosowaniem odpowiednich dawek leków,  takich, których efektem będzie optymalna odpowiedź jajników w postaci wzrostu jednego pęcherzyka. Leczenie hormonalne nie zwiększa ryzyka wystąpienia wad rozwojowych u płodu.