Staraniowy.pl

Kiedy para bezowocnie stara się o dziecko przez dłuższy czas i zgłasza się do lekarza, który stwierdza niepłodność, najważniejsza jest diagnostyka jej przyczyn. Badań do wykonania może być całkiem sporo, jednak zwykle po ich przejściu dowiadujemy się co stanowi źródło problemu. Co jednak, jeśli wyniki są dobre i w teorii para jest płodna, lecz mimo to – ciąży dalej nie ma?

Diagnostyka to klucz

O niepłodność możemy mówić, jeśli para po roku regularnego współżycia bez zabezpieczenia nie może spłodzić dziecka. Zaleca się wtedy wizytę u specjalisty i rozpoczęcie diagnostyki (w przypadku kobiet po 30. roku życia mówi się o tym, by skonsultować się z lekarzem szybciej – już po pół roku). Diagnostyka to oczywiście różnego rodzaju badania, przechodząc od tych ogólniejszych i prostszych do bardziej skomplikowanych.

W przypadku mężczyzn najważniejsze są oczywiście badania parametrów nasienia. U kobiety na początku wykonuje się zwykle USG, przeprowadza badania ginekologiczne oraz hormonalne. Jeśli już one wskażą możliwy kierunek problemu, zostają pogłębione i rozszerzone. W innym przypadku wykonuje się dalszą diagnostykę.

Bardzo ważne jest, by diagnostykę wykonać zarówno u mężczyzny, jak i kobiety. Szacuje się bowiem, że czynnik męski i damski są odpowiedzialne za niepłodność tak samo często (po równo – w około 40% przypadków).

Niepłodność idiopatyczna – co to takiego?

A co, jeśli badania nie wskażą, po czyjej stronie leży problem? Co, jeśli wszystkie wychodzą idealnie i, w teorii, żadnego problemu i żadnej nieprawidłowości nie ma, a para dalej jest niepłodna? Wtedy możemy mówić o tak zwanej niepłodności idiopatycznej. Szacuje się, że wśród niepłodnych par występuje w 20% przypadków i diagnozuję się ją, kiedy nie można rozpoznać i dociec przyczyny niepłodności.

Niepłodność idiopatyczną rozpoznaje się przez proces wykluczania kolejnych możliwych przyczyn niepowodzeń w zajściu w ciążę. Jeśli coraz bardziej pogłębione badania diagnostyczne nie dają odpowiedzi, wychodzą poprawne, a starania o dziecko w dalszym ciągu są nieudane – wszystko wskazuje na to, że źródło niepłodności pozostanie nieznane.

Warto jednak podkreślić, że cały ten proces jest wymagający, składa się z mnóstwa badań i wymaga zaangażowania specjalistów z różnych dziedzin . Potwierdzenie niepłodności idiopatycznej to zawsze ostateczność, ponieważ to sytuacja bardzo trudna – znana przyczyna to spora część sukcesu, można na jej podstawie opracować konkretny plan leczenia. Nieznany wróg stawia wiele rzeczy pod znakiem zapytania.

Co może powodować niepłodność idiopatyczną?

Z samej definicji niepłodność idiopatyczna to taka, której przyczyny pozostają nieznane, jednak istnieją pewne teorie czy spekulacje na temat jej źródeł. Wskazuje się na przykład czynnik psychiczne, emocjonalne, przewlekły stres i niezdrowy tryb życia. To czynniki bardziej nieuchwytne, niemierzalne w sposób, w jaki przywykliśmy do oglądania wyników badań. A mogą mieć niebagatelny wpływ na płodność.

Wśród fizycznych źródeł niepłodności idiopatycznej wymieniane są m.in. zaburzenia dotyczące implantacji, genetyczne, immunologiczne, nieprawidłowości dotyczące endometrium (związane m.in. z ukrwieniem, wydzielaniem szkodliwych dla embrionu substancji), jajowodów (zaburzona perystaltyka) i wiele innych.

Jak leczyć niepłodność idiopatyczną?

Niepłodność idiopatyczna to nie wyrok. Można ją leczyć na kilka sposobów – wybór metody zawsze będzie zależał od konkretnego przypadku. Zazwyczaj na początku, jeśli kobieta ma mniej niż 35 lat i rezerwę jajnikową w normie, zaleca się zmianę stylu życia, ograniczenie stresu, regularne współżycie i monitoring owulacji. Dopiero w późniejszym etapie stosuje się inseminację lub in vitro ICSI.