Staraniowy.pl

Adopcja zarodka to często kolejny krok po nieudanej próbie zapłodnienia pozaustrojowego z użyciem własnych komórek rozrodczych. Na czym dokładnie polega ten proces?

Alternatywą dla nieudanych prób zapłodnienia in vitro jest tzw. prenatalna adopcja zarodka – próba zapłodnienia za pomocą zarodka podarowanego przez inną parę. Jak to wygląda w praktyce?

Decyzja – adopcja

Po analizie dotychczasowego leczenia danej pary, sprawdzeniu wyników badań i wykluczeniu ewentualnych przeciwwskazań do skorzystania z tego rodzaju procedury, lekarz kliniki leczenia niepłodności wyjaśnia pacjentom szczegółowy schemat postępowania w przypadku adopcji zarodka. Kiedy padnie decyzja o skorzystaniu z adopcji (często poprzedzona spotkaniem z psychologiem), para wypełnienia dokumenty, w których podaje swoje cechy fenotypowe, takie jak waga, wzrost, budowa ciała, karnacja, kolor oczu i włosów czy grupa krwi.

Uzyskane na tym etapie dane są podstawą doboru zarodków do przyszłej adopcji – to oczywiste, że dla pary ważne jest, by wspomniane wyżej cechy dziecka były jak najbardziej zbliżone do ich własnych. Istotną przy doborze zarodka informacją jest także ta, czy parze, od której zarodek pochodzi, udało się zostać rodzicami.

Na wszelki wypadek

Proces doboru zarodka może nieco potrwać – czasami trwa to nawet 2 – 3 miesiące. Warto pamiętać, że przekazane do adopcji zarodki pochodzą od par, które też leczyły się w danej klinice, przechodząc procedury zapłodnienia pozaustrojowego – nie wszystkie z nich decydują się oddanie zarodków do adopcji. Przed taką decyzją stają osoby, korzystające z in vitro z udziałem własnych komórek rozrodczych. Wykonując zabieg, zapładnia się kilka komórek jajowych – na tzw. wszelki wypadek (gdyby pierwsze nie pozwoliły na ciążę bądź para planowała kolejne dzieci w przyszłości).

Przechowywanie zarodków to jednak spory koszt – jeśli więc para nie planuje kolejnych dzieci, może przekazać niewykorzystane zarodki do adopcji, dając innym parom szansę na spełnienie marzeń o dziecku. Dla wielu osób taka decyzja jest jednak niezwykle trudna i ostatecznie z niej rezygnują, niektóre zaś w ogóle nie biorą czegoś podobnego pod uwagę.

Dopasowanie zarodka

Kiedy specjalistom kliniki udaje się dopasować odpowiedni zarodek, kontaktują się z pacjentami i przekazują wszelkie niezbędne dane na jego temat – cechy fenotypowe, grupę krwi dawców, dobę zamrożenia i klasę. Jeśli para zaakceptuje propozycję kliniki, musi udać się do lekarza prowadzącego, który przeprowadza niezbędne badania, wyklucza przeciwwskazania, wypisuje recepty na konieczne leki oraz informuje o schemacie ich przyjmowania.

Mówiąc ogólnie, dalsze postępowanie w przypadku transferu adoptowanych zarodków przebiega dokładnie tak samo, jak przy transferze własnych mrożonych zarodków. Czasami przeniesienie zarodka do macicy ma miejsce w naturalnym cyku miesiączkowym pacjentki, czasami potrzebne jest wsparcie hormonalne, pozwalające na odpowiednie przygotowanie błony śluzowej macicy do implantacji.

Transfer zarodka

To procedura zupełnie bezbolesna i stosunkowo szybka (trwa do kilkunastu minut), przeprowadzana na fotelu ginekologicznym. Bezpośrednio po zabiegu pacjentka może opuścić klinikę i wrócić do normalnego funkcjonowania. Po 11-12 dniach od przeprowadzenia transferu zaleca się wykonanie testu ciążowego z krwi  (tzw. beta HCG), zaś w czasie poprzedzającym badanie – przyjmowanie specjalnych leków, których zadaniem jest zwiększenie szansy na prawidłowe zagnieżdżenie się zarodka.

Bez względu na otrzymany wynik, badanie należy powtórzyć po 48 godzinach. W przypadku  wyniku negatywnego, po menstruacji należy umówić się z lekarzem na badanie kontrolne w celu upewnienia się, że wszystko jest w porządku – jeśli tak, proces można powtórzyć w kolejnym cyklu. W przypadku wyniku pozytywnego, wskazującego na ciążę, należy kontynuować przyjmowanie leków. Po 3 tygodniach od transferu przeprowadza się kontrolne badanie USG, pozwalające stwierdzić, czy zarodek rozwija się prawidłowo.

—-

Jakie są szanse na to, że się uda? Z badań wynika, że skuteczność tej metody zapłodnienia pozaustrojowego to 20 do 30%. Trudno powiedzieć, czy to dużo – dla par, które od lat borykają się z niepłodnością, to często jedyna nadzieje na spełnienie marzeń o własnym dziecku.